"but I have promises to keep, yes, promises to keep"
Ako ung batang lumaki sa ospital. Lumaki sa ospital hindi dahil doctor o nars ang mga magulang ko. Lumaki ako sa ospital dahil halos sa buong buhay ko noong elementarya ay pinahihirapan ako ng aking sakit(chronic bronchial asthma). Noong ako ay umabot na sa ika-4 na baitang sumapit sa buhay ko ang isa sa maituturing kong isang pagsubok sa aking buhay sa pagkat muntik na akong mabulag dahil sa natalsikan ng bubog ang aking kaliwang mata. Akala ng aking magulang ay tuluyan na akong mabubulag. Di ko rin alam kung ano na ang mangyayri sa akin. Basta ipinaubaya na namin ang lahat sa Diyos at sa mga kanang kamay nya sa lupa, ang mga DOCTOR at NURSE. Pagtapos ng napakahabang operasyon di ko na inaasahan na may makikita ako pag alis ng benda sa aking mga mata. Ngunit mali ako. Dininig ng Diyos ang panalangin ng pamilya ko.Lubos lubos ang pasasalamat ko sa kanya. Noon tumatak sa isip ko na kailangan kong maging isang doctor sa aking pag tanda.Wala akong ideya kung gaano kahirap ang lakbayin patungo sa aking pangarap. Basta ang alam ko lang ay gusto ko at gagawin ko. Napakalakas ng dating sa akin ng mga nurse at doctor. May kakaibang pag galang akong nararamdam sa tuwing nakikita sila. Hangang hanga ako sa lakas ng loob nila na hawakan ang buhay ng kung sino man ang nangangailangan. Nang dumating na ang panahong kailangan na naming pumili ng kanya kanya naming direksyon sa kolehiyo ay lalong umigting ang aking pangarap. Sa tuwing ako ay kukuha ng pagsusulit sa mga paaralan lagi kong isinasaisip na dapat ang kukunin kong kurso ay yung pwedeng premed(kursong may koneksyon sa medisina) kaya naman ay pinalad akong mapunta sa UST-College of Nursing(pinaka tinitingalang kolehiyo ng narsing sa pilipinas). Noon naging malinaw sa akin ang dapat kong harapin ngayon unti unti kong tinutupad ang unang hakbang patungo sa pangarap ko. Ang mga salitang tulog at kain ay di mo na masyadong maririnig. Puro puyat, pagod at gutom lang. Kung hindi talaga mahal ng iyong pagkatao ang ginagawa mo susuko ka agad. Pero kung mahal mo ang trabaho mo uuwi ka ng masaya galing sa iyong duty. Ngayon pa lamang ay napakarami ko nang hirap at sakripisyo para sa pangarap na sinasabi ko. Pero bakit ako magrereklamo. Eto ang gusto ko eh, dapat panindigan ko. Wala akong pakielam sa mga nagsasabing di akma o hindi ko kaya ang medisina hihintayin ko nalang ang panahon na maging pasyente ko sila at ipapakita ko na mali lahat ng kanilang sinabi. Ayon sa mga estudyante ng Medisina sa UST talagang napakahirap ng pagdadaanan mo. Doble ang puyat doble ang pagod at doble ang aral. Pero pangarap ko to eh. Bakit ko susukuan? titigil ako kasi sabi nila mahirap?bakit? para mas marami kaming sumuko? haha sa tingin ko ay hindi. Alam kong may mga taong nangangailangan ng dunong ko. May nangangailangan ng pagkalinga ko. Kaya naman eto ako sige lang ng sige. Para maging Kris Oliver A. Estares RN,MD.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento